Η έρευνα αποτελεί έναν από του πυλώνες που μπορούν να συμβάλλουν καθοριστικά στην πρόοδο της κοινωνίας και την ενίσχυση της οικονομίας. Μέσω των επιστημονικών επιτευγμάτων παράγεται γνώση και τεχνολογία οι οποίες προσφέρουν λύσεις σε σημαντικούς τομείς όπως η υγεία, η ενέργεια και η κλιματική αλλαγή. Παράλληλα, η έρευνα ενισχύει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, προσελκύοντας κονδύλια για ερευνητικά έργα, δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας και μειώνοντας το φαινόμενο του brain drain, δηλαδή τη φυγή ταλαντούχων ανθρώπων στο εξωτερικό.
Στην Ελλάδα, ο ερευνητικός χώρος χαρακτηρίζεται από διαχρονική απουσία εθνικής στρατηγικής. Η εποπτεία των ερευνητικών ιδρυμάτων (Πανεπιστήμια, Ερευνητικά Κέντρα κλπ) είναι κατακερματισμένη μεταξύ διαφορετικών αρμόδιων φορέων (Υπουργεία, Γενικές Γραμματείες κλπ) και των διαφορετικών νομικών καθεστώτων (ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ), ενώ η ερευνητική νομοθεσία είναι δαιδαλώδης και έχει προκύψει από περιστασιακές παρεμβάσεις και όχι μια σαφή και ολοκληρωμένη ερευνητική πολιτική, που έχει ως στόχο την ενίσχυση των Ελλήνων επιστημόνων.
Παράλληλα, οι Έλληνες/ίδες Ερευνητές/τριες και το σύνολο των εργαζόμενων στην Έρευνα, που παρά τις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζουν παράγουν διεθνώς ανταγωνιστικά ερευνητικά αποτελέσματα, αντιμετωπίζονται απαξιωτικά από την Ελληνική Πολιτεία. Η πλειοψηφία των εργαζόμενων, ενώ καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, είναι εγκλωβισμένη σε ολιγόμηνες και επισφαλείς συμβάσεις. Οι νεότεροι επιστήμονες (Μεταπτυχιακοί και Υποψήφιοι Διδάκτορες) αντιμετωπίζουν ακόμα περισσότερες προκλήσεις, καθώς συχνά απασχολούνται σε καθεστώτα μερικής απασχόλησης, ανασφάλιστης εργασίας (ανταποδοτικές υποτροφίες) και αβεβαιότητας, σε σχέση με τη στήριξη που θα έχουν για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν τις μεταπτυχιακές/διδακτορικές τους σπουδές.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ.